Jaah, eindelijk weer een bericht! :) Ik werk nu op een 'vrouwen-unit'. De dingen die ik daar hoor zijn, hoe moet ik het zeggen, 'mind-boggling'. Ik heb mezelf altijd als een gevoelig persoon beschouwd met een flinke dosis inlevingsvermogen. Nu hoor ik deze dames praten over gevolgtrekkingen en gevoelens die compleet buiten mijn belevingswereld vallen. Ik hoor en zie ze praten, maar ze spreken een andere taal. Begrijp ik uberhaupt iets van vrouwen? Ik vraag het me af. Dit niettegenstaande is het fascinerend om op de afdeling te werken! Ik heb vandaag een boek gekocht om meer op dezelfde golflengte als de vrouwen te komen. "A woman's way through the twelve steps". Ja, ik denk dat een boek als dit echt nodig is. Ik vertelde verwonderd over mijn ervaringen aan een studente en ze tikte met haar wijsvinger op haar voorhoofd. "Yeah Abraham, you don't wanna know what it's like in here", zei ze lachend. :)

Autopech

Uch, vandaag is m'n auto ermee opgehouden. Hij start niet. Hij start wel, maar 'komt net niet over een soort drempel'. Het is nu -13 Celsius met veel wind. Eén van mijn medestudenten is zo aardig geweest om me te helpen. Uiteindelijk hebben we 'm naar een garage gesleept. Volgens Ron (die zijn auto's altijd zelf repareert) zijn de Amerikaanse garagehouders berucht om hun onbetrouwbaarheid. En ja hoor, terwijl de automonteur zijn impressie gaf van de situatie zag ik Ron's gezicht betrekken. Even later buiten zei Ron dat de monteur bepaalde dingen zei die niet waar waren. 'It's a game of elimination' noemt Ron het proces van diagnosticeren. Deel A kan kapot zijn en deel B en C negatief beïnvloeden. En het is zaak om zo min mogelijk in te grijpen in de auto om te zien of je daarmee het probleem verhelpt. Ik kan me wel vaag een beeld vormen van hoe je een systeem wilt diagnosticeren met delen die elkaar kunnen beïnvloeden. En het kriebelt om maar eens een cursus autotechniek te volgen. Om overgeleverd te zijn aan de genade van een monteur voelt allerminst aantrekkelijk. Het plan is nu om de auto te laten diagnosticeren bij de garage. Daarna (is de verwachting en hoop) moet er een element in komen om de auto 's ochtends op te warmen. Gelukkig is Ron zo aardig om voor mij de technische gesprekken te voeren. En is hij zich ervan bewust dat ik niet te veel geld kan investeren in deze auto. Ik ga morgen vroeg naar de garage en wil proberen erbij te zijn als ze de auto opstarten; nadat hij dus een nacht in de warme garage heeft gestaan. Dat zou op zich al wat moeten zeggen over de staat van de auto.
To be continued...

Verjaardag

Vandaag was ik dus jarig. Wat zou ik erover kunnen schrijven? Ik had niet gerekend op zo'n dag. Het voelt nog steeds als iets wat niet echt gebeurd is. Wat begon in de ochtend ging door tot in de avond: tientallen berichten op Facebook met felicitaties. En later op de dag kwam ik verlaat het klaslokaal binnengelopen. Ineens begon de hele klas te klappen en voor mij te zingen. Er waren donuts gekocht om de les feestelijk op te luisteren. Ik werd van alle kanten gefeliciteerd, kreeg cadeautjes en een kaart met daarop van iedereen een persoonlijke felicitatie geschreven. Na de les bleek dat mijn klasgenoten pizza hadden besteld en een grote verjaardagstaart, allemaal om het met mij samen te vieren. Is het niet inderdaad onwerkelijk? Ik was echt geroerd dat iedereen zo aardig voor me was.

Nog meer nieuws: ik ben door mijn "academic advisor" uitgenodigd om in gesprek te gaan met de "Higher Learning Commission". Dit is een overheidsorgaan dat opleidingen keurt en scholen accreditatie verleend om bepaalde diploma's aan studenten te geven. Met andere woorden -zo is mij verteld- ik ben uitgenodigd om, als één van de beste studenten, de school en het onderwijs hier op een positieve manier te vertegenwoordigen. Met mij zijn nog enkele studenten uitgekozen. Nou, ik vind het een hele eer die me hier wordt toebedeeld!!

Gisteren tot slot, ben ik met een klasgenoot bij een Chinees gaan lunchen. Dit stond er in mijn "fortune cookie": "You have a deep appreciation of music and arts." Is dat niet grappig?

Barbershop

Vandaag ben ik bij de kapper geweest in Center City; letterlijk een gehucht met 1 straat. Maar met een heel goede kapsalon. Het is altijd leuk om dan te babbelen: over hoe Amerika is, het van de kapster te horen, over Amerikanen,...over Minnesota. Bij het afrekenen zei ze: "Well, if you ever need a haircut..." Ik antwoordde meteen: "I'll come back." Ze zijn sympathiek genoeg. Het studieleven begint ook weer op gang te komen. Met uitermate veel leeswerk en een al even drukke stageplek. Als 2e-semester studenten worden we ineens veel breder inzetbaar geacht. Een van de nieuwe studenten (1e semester) die met mij op de unit werkt is een Israelische dame van in de veertig. Ze kon niet geloven dat ik ook Israelisch ben. Ze sloeg met een grote opluchting een arm om me heen en sloot haar ogen.

We zullen dit semester veel met rollenspellen gaan werken. Als groep spelen we dan een clienten-situatie na en moet een van ons omstebeurt de rol van counselor op zich nemen. Mijn clientenkarakter is "askme". Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.
Om wat aan mijn conditie te doen en om aan het altijd-in-groei-zijnde zelfvertrouwen te werken wil ik a.s. dinsdag bij een bokschool in Forest Lake gaan kijken.

Adios nonino

Hej Nederlanders,

Even een update. Ik luister nu naar 'Adios nonino'; een prachtig stuk van Astor Piazzolla. Ik heb de afgelopen dagen veel piano gespeeld en muziek geluisterd. Er is veel om te verwerken. En daar helpt de piano goed bij. Ik heb pas een tentamen Biologie gehad (over hoe medicijnen werken bij de behandeling van psychische stoornissen) en heb een aantal verslagen moeten schrijven. Alles is gelukkig goed gegaan. Ik heb hier een paar echte vrienden gemaakt...en daar ben ik oh zo blij mee! Mensen bij wie ik m'n reserves kan laten voor wat ze zijn. Ik vind dat overigens niet makkelijk, en zet me er ook echt toe aan, maar het is fijn; ik kan mijn hart luchten en hulp vragen als ik ergens mee zit. Er is nog meer te vertellen daarover, maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Het gaat hier allemaal goed. Oh, er is wel iets wat ik daarover kwijt wil. In mijn tijd hier hebben een aantal mensen me verteld hoe fijn ze het vinden dat ze mijn hebben leren kennen. (!?) Ik vind dat heel bijzonder om mee te maken. Ik ben altijd iemand die zichzelf een beetje vergelijkt met anderen. Om zulke dingen te horen van mensen in een nieuwe omgeving, helpt me om een stukje zelfverzekerder te worden. En ik heb -als ik er over nadenk- goed contact en leuke gesprekken met heel veel mensen hier op school; van de nachtwaker tot en met de schoonmaaksters. Is dat niet gaaf? Al deze dingen hou ik overigens bij in een soort dagboek. Het is heel visueel (hoe kan het ook anders?), dus veel plaatjes, zodat jullie kunnen zien hoe iedereen er uit zag die ik hier heb ontmoet. Maar ik schrijf ook veel tekst. Dit boekje is na dit jaar denk ik van onschatbare waarde voor mij.
Het weer (om over iets algemeens te praten) wordt steeds minder,..het wordt echt koud. Ik krijg wel zin om weer eens in NLD te zijn.

Groetjes aan iedereen, Abraham

Update

Even een update. Ik heb de afgelopen tijd niet echt de behoefte gevoeld om te 'bloggen', maar iets schrijven af en toe is wel leuk vind ik. Gister ben ik bij een vriend 's avonds gaan eten. Het was erg gezellig. Toen ik weer op het punt stond in mijn auto te stappen kon ik mijn sleutels niet vinden; ze bleken nog in het contact te zitten! Ik heb mijn autoverzekeraar gebeld en binnen 45 minuten kwam er een vrachtauto voorrijden. Mijn auto werd vakkundig in 2 minuten opengebroken met een 'Slim Jim'. Ik hoefde me niet eens te legitimeren of iets te ondertekenen. Heel goede service.

Nucleus accumbens

Gisteren een test gehad over de biologische kant van verslaving; wat is er zoal bekend? De kant die hier gepropageerd wordt is dat verslaving een ziekte is. Ik kan dat denk ik wel steeds meer onderschrijven. Er is -blijkt uit steeds meer studies- bewijs dat tijdens gebruik van middelen de hersen circuits("neural pathways") die met 'beloning', 'geheugen' en 'besluitvorming' te maken hebben worden 'geherprogrameerd'. De nucleus accumbens is een stukje hersen wat daarbij is betrokken. Dit allemaal is erg interessant en tegelijkertijd ook weer een klein stukje van de grote puzzel. Verslaving is zo complex (er komt erfelijkheid bij kijken, maar ook gedrag, omgevingsinvloeden en zoals gezegd de verandering in de hersenen door de drugs zelf), dus dan vraag je je af: wat is nu het antwoord? Het antwoord is zoals gewoonlijk gewoon niet zo simpel. En wat blijkt? De theorieen en inzichten uit alle invalshoeken zijn ook aan verandering onderhevig. Ik begin steeds meer het idee te krijgen (maar dat is meer een levensinstelling) dat het er om gaat om iets te kiezen wat voor jou werkt. Voor jou als behandelaar en jou als client.