Autopech

Uch, vandaag is m'n auto ermee opgehouden. Hij start niet. Hij start wel, maar 'komt net niet over een soort drempel'. Het is nu -13 Celsius met veel wind. Eén van mijn medestudenten is zo aardig geweest om me te helpen. Uiteindelijk hebben we 'm naar een garage gesleept. Volgens Ron (die zijn auto's altijd zelf repareert) zijn de Amerikaanse garagehouders berucht om hun onbetrouwbaarheid. En ja hoor, terwijl de automonteur zijn impressie gaf van de situatie zag ik Ron's gezicht betrekken. Even later buiten zei Ron dat de monteur bepaalde dingen zei die niet waar waren. 'It's a game of elimination' noemt Ron het proces van diagnosticeren. Deel A kan kapot zijn en deel B en C negatief beïnvloeden. En het is zaak om zo min mogelijk in te grijpen in de auto om te zien of je daarmee het probleem verhelpt. Ik kan me wel vaag een beeld vormen van hoe je een systeem wilt diagnosticeren met delen die elkaar kunnen beïnvloeden. En het kriebelt om maar eens een cursus autotechniek te volgen. Om overgeleverd te zijn aan de genade van een monteur voelt allerminst aantrekkelijk. Het plan is nu om de auto te laten diagnosticeren bij de garage. Daarna (is de verwachting en hoop) moet er een element in komen om de auto 's ochtends op te warmen. Gelukkig is Ron zo aardig om voor mij de technische gesprekken te voeren. En is hij zich ervan bewust dat ik niet te veel geld kan investeren in deze auto. Ik ga morgen vroeg naar de garage en wil proberen erbij te zijn als ze de auto opstarten; nadat hij dus een nacht in de warme garage heeft gestaan. Dat zou op zich al wat moeten zeggen over de staat van de auto.
To be continued...

Verjaardag

Vandaag was ik dus jarig. Wat zou ik erover kunnen schrijven? Ik had niet gerekend op zo'n dag. Het voelt nog steeds als iets wat niet echt gebeurd is. Wat begon in de ochtend ging door tot in de avond: tientallen berichten op Facebook met felicitaties. En later op de dag kwam ik verlaat het klaslokaal binnengelopen. Ineens begon de hele klas te klappen en voor mij te zingen. Er waren donuts gekocht om de les feestelijk op te luisteren. Ik werd van alle kanten gefeliciteerd, kreeg cadeautjes en een kaart met daarop van iedereen een persoonlijke felicitatie geschreven. Na de les bleek dat mijn klasgenoten pizza hadden besteld en een grote verjaardagstaart, allemaal om het met mij samen te vieren. Is het niet inderdaad onwerkelijk? Ik was echt geroerd dat iedereen zo aardig voor me was.

Nog meer nieuws: ik ben door mijn "academic advisor" uitgenodigd om in gesprek te gaan met de "Higher Learning Commission". Dit is een overheidsorgaan dat opleidingen keurt en scholen accreditatie verleend om bepaalde diploma's aan studenten te geven. Met andere woorden -zo is mij verteld- ik ben uitgenodigd om, als één van de beste studenten, de school en het onderwijs hier op een positieve manier te vertegenwoordigen. Met mij zijn nog enkele studenten uitgekozen. Nou, ik vind het een hele eer die me hier wordt toebedeeld!!

Gisteren tot slot, ben ik met een klasgenoot bij een Chinees gaan lunchen. Dit stond er in mijn "fortune cookie": "You have a deep appreciation of music and arts." Is dat niet grappig?

Barbershop

Vandaag ben ik bij de kapper geweest in Center City; letterlijk een gehucht met 1 straat. Maar met een heel goede kapsalon. Het is altijd leuk om dan te babbelen: over hoe Amerika is, het van de kapster te horen, over Amerikanen,...over Minnesota. Bij het afrekenen zei ze: "Well, if you ever need a haircut..." Ik antwoordde meteen: "I'll come back." Ze zijn sympathiek genoeg. Het studieleven begint ook weer op gang te komen. Met uitermate veel leeswerk en een al even drukke stageplek. Als 2e-semester studenten worden we ineens veel breder inzetbaar geacht. Een van de nieuwe studenten (1e semester) die met mij op de unit werkt is een Israelische dame van in de veertig. Ze kon niet geloven dat ik ook Israelisch ben. Ze sloeg met een grote opluchting een arm om me heen en sloot haar ogen.

We zullen dit semester veel met rollenspellen gaan werken. Als groep spelen we dan een clienten-situatie na en moet een van ons omstebeurt de rol van counselor op zich nemen. Mijn clientenkarakter is "askme". Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.
Om wat aan mijn conditie te doen en om aan het altijd-in-groei-zijnde zelfvertrouwen te werken wil ik a.s. dinsdag bij een bokschool in Forest Lake gaan kijken.