Adios nonino

Hej Nederlanders,

Even een update. Ik luister nu naar 'Adios nonino'; een prachtig stuk van Astor Piazzolla. Ik heb de afgelopen dagen veel piano gespeeld en muziek geluisterd. Er is veel om te verwerken. En daar helpt de piano goed bij. Ik heb pas een tentamen Biologie gehad (over hoe medicijnen werken bij de behandeling van psychische stoornissen) en heb een aantal verslagen moeten schrijven. Alles is gelukkig goed gegaan. Ik heb hier een paar echte vrienden gemaakt...en daar ben ik oh zo blij mee! Mensen bij wie ik m'n reserves kan laten voor wat ze zijn. Ik vind dat overigens niet makkelijk, en zet me er ook echt toe aan, maar het is fijn; ik kan mijn hart luchten en hulp vragen als ik ergens mee zit. Er is nog meer te vertellen daarover, maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Het gaat hier allemaal goed. Oh, er is wel iets wat ik daarover kwijt wil. In mijn tijd hier hebben een aantal mensen me verteld hoe fijn ze het vinden dat ze mijn hebben leren kennen. (!?) Ik vind dat heel bijzonder om mee te maken. Ik ben altijd iemand die zichzelf een beetje vergelijkt met anderen. Om zulke dingen te horen van mensen in een nieuwe omgeving, helpt me om een stukje zelfverzekerder te worden. En ik heb -als ik er over nadenk- goed contact en leuke gesprekken met heel veel mensen hier op school; van de nachtwaker tot en met de schoonmaaksters. Is dat niet gaaf? Al deze dingen hou ik overigens bij in een soort dagboek. Het is heel visueel (hoe kan het ook anders?), dus veel plaatjes, zodat jullie kunnen zien hoe iedereen er uit zag die ik hier heb ontmoet. Maar ik schrijf ook veel tekst. Dit boekje is na dit jaar denk ik van onschatbare waarde voor mij.
Het weer (om over iets algemeens te praten) wordt steeds minder,..het wordt echt koud. Ik krijg wel zin om weer eens in NLD te zijn.

Groetjes aan iedereen, Abraham

Update

Even een update. Ik heb de afgelopen tijd niet echt de behoefte gevoeld om te 'bloggen', maar iets schrijven af en toe is wel leuk vind ik. Gister ben ik bij een vriend 's avonds gaan eten. Het was erg gezellig. Toen ik weer op het punt stond in mijn auto te stappen kon ik mijn sleutels niet vinden; ze bleken nog in het contact te zitten! Ik heb mijn autoverzekeraar gebeld en binnen 45 minuten kwam er een vrachtauto voorrijden. Mijn auto werd vakkundig in 2 minuten opengebroken met een 'Slim Jim'. Ik hoefde me niet eens te legitimeren of iets te ondertekenen. Heel goede service.

Nucleus accumbens

Gisteren een test gehad over de biologische kant van verslaving; wat is er zoal bekend? De kant die hier gepropageerd wordt is dat verslaving een ziekte is. Ik kan dat denk ik wel steeds meer onderschrijven. Er is -blijkt uit steeds meer studies- bewijs dat tijdens gebruik van middelen de hersen circuits("neural pathways") die met 'beloning', 'geheugen' en 'besluitvorming' te maken hebben worden 'geherprogrameerd'. De nucleus accumbens is een stukje hersen wat daarbij is betrokken. Dit allemaal is erg interessant en tegelijkertijd ook weer een klein stukje van de grote puzzel. Verslaving is zo complex (er komt erfelijkheid bij kijken, maar ook gedrag, omgevingsinvloeden en zoals gezegd de verandering in de hersenen door de drugs zelf), dus dan vraag je je af: wat is nu het antwoord? Het antwoord is zoals gewoonlijk gewoon niet zo simpel. En wat blijkt? De theorieen en inzichten uit alle invalshoeken zijn ook aan verandering onderhevig. Ik begin steeds meer het idee te krijgen (maar dat is meer een levensinstelling) dat het er om gaat om iets te kiezen wat voor jou werkt. Voor jou als behandelaar en jou als client.

Elke avond schijnt de zon gedurende enkele minuten een prachtig licht op de bomen!

"Soggen"

Dit noemen studenten "soggen" (studie ontwijkend gedrag vertonen).
Hier zijn wat foto's van vandaag: met Adinda (mijn Nederlandse collega/student) in "The Swedish Inn" en een foto van mijn 50-er jaren globe die ik heb gekocht. Voor maar liefst $15 en helemaal van metaal.

Jammen

Vanavond heb ik met twee studenten aan onze "Talent Show" act gewerkt. We gaan "Blackbird" zingen van de Beatles, op een soort "Acda & de Munnik unplugged manier". Ik speel op de piano en Linda en Becky zingen (en ik zing ook een stukje mee). De show is bedoeld om geld in te zamelen, waarmee de school haar multiculturele zorgprojecten kan promoten en verbeteren. Tijdens ons oefenen werden we ineens vergezeld door twee 3rde semester studenten. Eén van hen blijkt op Berkeley (de universiteit van Californië) zang te hebben gestudeerd. Met z'n vieren gaan we daarom ook een "Gladys Night & the Pips" act doen. Naast deze acts ben ik ondertussen ook al in een andere act verzeild geraakt: een soort musical-act waarin we de school en de "ethische gedragscodes" op de hak gaan nemen. Dat doe ik met weer twee anderen. Tot slot ga ik op de avond zelf langs de tafels met gasten om (tegen betaling) karikatuurtekeningen te maken. Zo schrijvende blijkt dat ik wel heel veel ga doen. Gelukkig kost het voorbereiden weinig tijd:)

Buffalo bil

Gisteren ben ik bij een buffalo-ranch geweest. Ze worden er niet gehouden "'cause they make a pretty picture", zei een van mijn medestudenten, maar voor het lekkere vlees. Dat buffalo's zo lekker smaken, werd mij door meerdere mensen op het hart gedrukt - ook als ik alleen maar het woord 'buffalo' in de mond nam.
Om bij de ranch te komen moest ik van de autoweg afslaan en belandde vervolgens in een soort traktor-spoor. Ik reed lauter op de koppeling zo'n 500 meter en kwam toen bij zo'n scherpe bocht in de weg dat ik niet kon zien of er iets aankwam. Wel stonden er borden dat ik privéterrein naderde en moest uitkijken, daar ik ook een 'walking-trail' naderde. Ik besloot toen maar om te keren, daar ik kennelijk fout zat. Ik deed dat natuurlijk uitgerekend tussen twee greppels in. Het duurde een hele tijd totdat ik erin was geslaagd om op mijn eigen middelpunt te draaien. Onderwijl begon het ook hard te regenen. Eenmaal terug bij de autoweg heb ik geparkeerd bij een wegrestaurant. Bij een houten huisje ernaast heb ik aangeklopt. Terwijl ik de deur van het huisje naderde werd ik door de ramen begluurd door een dikke man in een hemd. Hij deed haastig de deur open en keek me vermoeid aan. "I'm looking for Linda", zei ik. "'Aint nobody around by that name!" Ik liep vervolgens weer het traktor-spoor op en kwam aan bij een grote groene boerderij. Er lag allerlei kinderspeelgoed in het gras, dus daar zouden ze me wel kunnen helpen dacht ik. In de boerderij woonden een jong echtpaar met veel dochters en vriendelijk legden ze me uit wie er allemaal in de omgeving woonden. Het is wel apart bedacht ik me hoeveel ruimte Amerikanen hebben. Uiteindelijk heb ik met hun hulp de ranch gevonden. Linda had niet gedacht dat ik nog zou komen in verband met de regen. Om die buffalo's te zien was wel bijzonder. Het was voor het eerst in mijn leven. Op de eerste foto zie je ze het veld op denderen.

Bill

Ik luister nu Bill Evans - The solo sessions. In de cd-hoes beschrijft de producer dat Bill destijds net een enorme 'crave' had naar een nieuwe shot heroïne. Hij was ook net met een nieuwe platenmaatschappij in zee gegaan, maar had nog de contractuele verplichting om voor zijn oude platenmaatschappij een paar cd's in te spelen. Bill Evans die snakt naar heroïne en al met één been buiten de deur staat. De muziek is zoals van Bill mag worden verwacht fantastisch, maar heeft ook een donker randje, een soort verontrustende verdrietige klank. Anyway. Ik heb zojuist bij de Walmart een cd-spelertje gekocht. EINDELIJK kan ik dus fatsoenlijk muziek luisteren :):) Om bij de Walmart te komen ben ik op aanraden van een studiegenoot naar Saint Croix Falls gereden; een klein plaatsje zo'n 10 mijl van Lindström. Na een tijd over de Highway 8 te hebben gereden veranderde het landschap van heel Nederlands ineens in heel Zwitsers: héle diepe dalen met gigantische rotspartijen. Onderweg passeerde ik een Buffalo-fokkerij en de ingang van een natuurpark; deze wil ik beiden bezoeken de komende tijd. Een Walmart is in de V.S. een doodnormaal gegeven, maar op mij maakt het wel indruk. Ze verkopen er alles wat je maar kunt bedenken. Als de winter inslaat wordt het tijd om daar extra dekens en thermisch ondergoed te gaan kopen.

"Minnesota nice"

Vandaag was mijn tweede dag stage. Om privacy-redenen noem ik de naam van de school niet (ze zijn daar héél streng in). Op de eerste foto is de 'bar' van Lindström. Wat leuk is vind ik het uiterlijk; zo onappetijtelijk. Er wordt in Minnesota op een geheel eigen manier geadverteerd door winkeliers. Je ziet borden met teksten als "home of the Scandinavian donut". Een eetgelegenheid waar ook kinderen zich kunnen vermaken wordt aangeprezen als een "family restaurant". Ik smeer tegenwoordig mijn boterhammen met het botermerk "I can't believe it's not butter!" Eén van de concurrenten van 'mijn' botermerk heet "The greatest thing since butter" Nog een concurrent heet "Move over butter". De vraag rijst dan natuurlijk wát ik dan eigenlijk eet. Ik vertel mezelf maar gewoon dat het boter is.
Om weer terug bij de school te komen: het is wennen om weer onder aan de ladder te beginnen. "You can just observe" wordt er dan gezegd. Ik moet dan maar in nederigheid oefenen. Voorlopig dan. Een medestudent zei me dat hij al een berisping had ontvangen: hij had op zijn eerste dag een cliënt een opdracht gegeven! Ik slijt mijn dagen op de stageplek voorlopig met het doornemen van alle info die er voorhanden ligt (heel veel info). Grappig vind ik de jaren '80 interieur stijl die ik overal aantref. Ik sta er soms met verwondering naar te kijken. En de mensen lopen ook in jaren '80 kleding. Veel bruine kleuren. Veel hout. Veel uilen-brillen.
Deze kledingstijl geldt overigens alleen voor mensen van boven de 30.
Op de tweede foto sta ik voor mijn mooie "Dodge". Hij rijdt geweldig. Als ik nu ook nog kon uitvinden -voor de winter begint- hoe de 'defrost' functie werkt ben ik helemaal blij ;)
Tot slot een foto van mijn appartementencomplex. Op het balkon zit Matthew. Maar hij wordt "Math" (spreek uit "Madd") genoemt. Het is een heel aardige medestudent uit Kentucky.

auto

Vandaag heb ik EINDELIJK mijn autoverzekering kunnen regelen. Ik ben daarop voor het eerst naar school gaan rijden. De eerste keer dus ook dat ik alleen in een auto rij.
Glad we've got that out of the way ;)

Morality boost

Today I felt kinda blue. On top of that I've discovered that I've left my phone battery-charger in Holland. Then I discovered a small cable I took with me to the U.S. It turns out I can use this cable to charge my phone battery through my laptop, and on top of it, my laptop began importing the photos from my phone!! Now I'm finally able to store my photos: something I've been wanting to do for a very long time :)

Here's a picture of the 'American Mall' I visited a few days ago; it's the second largest mall in the world.

Oriëntation

Vandaag was er weer een "Oriëntation day" en dingen beginnen op hun plek te vallen. Ik zat vandaag in de klas en zag dat er een gat in mijn gloednieuwe trui was. Na de lessen ben ik daarom garen gaan kopen en heb het gat provisorisch dicht geborduurd :-)
Ja ja, als moderne man in Minnesota moet je van alle markten thuis zijn. Ook twee foto's van mijn appartement; deze is nog niet zo ingericht, maar zoals ze hier zeggen: "trust the process".
Er zijn al wat medestudenten met wie ik wat meer omga, dus dat is erg leuk. En er zijn al de leergierige typen en de achterover-leunende-types: precies zoals op de middelbare school! Dit, bedenk ik me nu, is natuurlijk ook een goede aanzet voor mij om me niet te laten imponeren door de anderen; een aantal zijn namelijk heel heel ambitieus en dan gaat het bij mij altijd een beetje kriebelen. Maar ook dat kan ik redelijk van me afzetten. Het is apart: zo'n terug in de schoolbanken ervaring maakt veel bij iemand los. De 'Dean' zei trouwens: "we beoordelen onze binnenkant vaak met de buitenkant van iemand anders"; dat vond ik een heel sterke.

Als ik van het weekend eindelijk een auto heb kan ik wat gaan toeren. Het schijnt dat er nog geen 10 minuten rijden van de school een park is met grote rotspartijen!? Die moet ik tekenen! Van het weekend moest ik ook maar eens een grote schoonmaakbeurt houden.
Tot slot: dat vette eten in Amerika is wel een goede aanzet om te sporten! Dat zal wel de reden zijn waarom ik ineens makkelijker mijn oefeningen doe;)

Eerste dag

Nou, vandaag was m'n eerste dag. Het is op een soort manier wonderlijk om in Lindström te zijn; alsof ik ineens tussen echte Amerikanen ben i.p.v. Hollywood-Amerikanen. Als ik een winkel binnen kom vragen mensen "..and how are you today sir?" Mijn boodschappen worden in een 'grocery store' na het afrekenen ingepakt. ..dat komt op mij zo aardig over, terwijl het daar heel normaal is. Toen ik 's ochtends een kop koffie ging drinken kreeg ik er een hele kan vol van!

De afstanden zijn hier erg erg groot. Ik heb al gezocht naar een fiets en een strijkijzer, maar beiden zijn hier niet te krijgen "We're only a small town". Ik ben maar meteen bij een autohandelaar wezen kijken, want voor dinsdag wil ik een auto. De autohandelaar is een oude man. "And they call me 'Toad' sir", zegt hij grijnzend. Hij komt 'betrouwbaar' over, maar van wat ik in Amerikaanse films heb gezien moet je autohandelaars nooit vertrouwen. Ik heb afgesproken om maandag nog eens te komen kijken en dan een 'deal' te maken. Ik ben in elk geval erg blij dat ik uberhaupt auto kan rijden!

Mijn appartement is wel zeer groot, ik dacht in het begin dat er een fout was gemaakt;). Ik woon aan een groot meer. Overal tsjirpen de sprinkhanen en vliegen mooie vlinders. In het meer is het tjokvol met vis.